Obraz przedstawia surrealistyczną wizję Układu Słonecznego, w którym planety unoszą się nad ziemskim krajobrazem. W centrum kompozycji dominuje Jowisz, otoczony przez mniejsze planety. Planety zdają się wisieć w powietrzu, zawieszone nad horyzontem, co nadaje obrazowi niemal mistyczny charakter. Ich detale są precyzyjnie odwzorowane, z wyraźnie zaznaczonymi pierścieniami Saturna i charakterystycznymi pasami Jowisza.
Tło obrazu jest ciemne i tajemnicze, symbolizując bezkresną przestrzeń kosmiczną. Chmury gazów na górze obrazu są namalowane w sposób przypominający falujące morze, co dodaje dynamiki i ruchu całej kompozycji. Na pierwszym planie widać rozległy, spokojny krajobraz, który odbija światło planet, tworząc iluzję, że planety są bardzo blisko powierzchni ziemi. Połączenie tych dwóch elementów – ziemskiego krajobrazu i kosmicznej przestrzeni – nadaje obrazowi surrealistyczny charakter.
Obraz może być interpretowany jako symboliczne przedstawienie związku między Ziemią a resztą wszechświata. Pokazuje, jak blisko i jednocześnie jak daleko są od siebie te światy, zapraszając widza do refleksji nad naszym miejscem w kosmosie. Jest to wizualna medytacja nad ogromem wszechświata i jednocześnie delikatnym pięknem naszej planety, która, mimo swojej unikalności, jest częścią większej całości.